Pisane w latach 1855-56 "Opowiadania sewastopolskie" to relacja naocznego świadka, podówczas porucznika artylerii, o tyleż bohaterskiej, co bezowocnej obronie Sewastopola - najbardziej krwawego epizodu wojny krymskiej. Przyszły autor "Wojny i pokoju" pragnął zawrzeć w tym utworze niczym nie upiększoną prawdę o wydarzeniach, które wstrząsnęły całą myślącą Rosją. Oddaje sprawiedliwość odwadze i poświęceniu źle uzbrojonego, rosyjskiego żołnierza i odsłania niczym nie maskowany cynizm tych, dla których ta wojna stała się jeszcze jedną okazją do czerpania złodziejskich zysków. W "Opowiadaniach sewastopolskich" młody Tołstoj po raz pierwszy ujawnia pełną skalę swego talentu. Nie obca jest mu dyskretna ironia i sarkazm ani ton uroczysty, patetyczny, ani wreszcie bezlitosne demaskatorstwo pozornych sensów, jakie ludzie zwykli przypisywać własnemu szaleństwu i przez siebie zawinionym cierpieniom. Najbardziej surowa, elementarna prawda o Sewastopolu brzmi i dla Rosjan, i dla Francuzów tak samo: "leje się uczciwa, niewinna krew i słychać jęki i przekleństwa".